Profesor Zofia Matysikowa (Tomaszewicz) urodziła się w 1917 roku w Odessie. Córka polskiego inżyniera kolejnictwa. Zmarła 16 lutego 1997 roku. Za swoją pracę dydaktyczną została wyróżniona m.in. Medalem Komisji Edukacji Narodowej, tytułem „Zasłużonego Nauczyciela” oraz Medalem Jana Harabaszewskiego – Odznaką Honorową Polskiego Towarzystwa Chemicznego. Swoją edukację rozpoczęła na terenie Rosji, jednak po I wojnie światowej przybyła do Wilna i tu ukończyła polskie gimnazjum u Sióstr Nazaretanek, następnie rozpoczęła studia na Uniwersytecie Wileńskim, na Wydziale Chemii. W czasie II wojny światowej była członkiem AK oraz uczestniczyła w tajnym nauczaniu. Po roku 1945 przeniosła się do Torunia, gdze na nowopowołanym Uniwersytecie im. Mikołaja Kopernika, ukończyła studia. W 1948 roku magister Zofia Matysikowa obroniła pracę doktorską z chemii terpenów. Zaraz po ukończeniu studiów magisterskich podjęła pracę asystenta w zespole prof. Witolda Zacharewicza. W 1952 roku przybyła na Wybrzeże, by podjąć pracę naukowo-dydaktyczną w Instytucie Chemii Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku. Zajmowała się organizacją magisterskich studiów zaocznych na Wydziale Matematyki-Fizyki i Chemii. W roku 1954 utworzyła Zakład Metodyki Nauczania Chemii, późniejszy Zakład Dydaktyki Chemii, którym kierowała do 1987 roku, kiedy to przeszła na emeryturę. W macierzystej uczelni (WSP) pełniła funkcję dziekana Wydziału Matematyki-Fizyki i Chemii. Profesor Matysikowa poświęciła swojej pasji – dydaktyce chemii ponad 50 lat życia. Utworzony przez nią Zakład Dydaktyki Chemii był pierwszym pionierskim Zakładem w wyższej szkole po wojnie. Dbała także o rozwój naukowy pracowników zakładu, którzy kontynuowali prace naukowe z chemii. Dzięki wysiłkowi Profesor Matysikowej oraz przychylności Rady Naukowej Instytutu Chemii Uniwersytetu Gdańskiego przewody doktorskie z dydaktyki chemii na Wydziałach Chemicznych mogły zostać przeprowadzane. W latach 1976-1985 jako pierwsza w kraju, wypromowała pięciu doktorów chemii, z zakresu dydaktyki chemii (Romuald Piosik, Barbara Gałkowska, Edward Karczmarek, Elżbieta Kowalik, Zofia Niraz). Ponadto wypromowała około 200 magistrów chemii. Zajmowała się recenzowaniem wielu prac doktorskich z zakresu dydaktyki chemii, brała udział we wszystkich Szkołach Problemów Dydaktyki Chemii oraz Konferencjach Centralnego Ośrodka Metodycznego Studiów Nauczycielskich. Organizowała w Zakładzie Dydaktyki Chemii stałe seminaria dla czynnych nauczycieli chemii oraz metodyków chemii. Współpracowała z Instytutem Kształcenia Nauczycieli i Ośrodkiem Metodycznym w Gdańsku, przewodniczyła Komisji ds. nadawania nauczycielom chemii stopni specjalizacji zawodowej. Współdziałała także z komisjami programowymi i kwalifikacyjnymi dla nauczycieli chemii przy MEN. Aktywnie działała w pracach Polskiego Towarzystwa Chemicznego, przyczyniła się do wyłonienia Sekcji Dydaktycznej PTChem. Współpracowała z dydaktykami chemii z Niemiec, Czech, Rosji, pod jej kierownictwem Zakład Dydaktyki Chemii prowadził wspólne badania naukowe z ośrodkami zagranicznymi, jak Brema, Oldenburg czy Greifswald. Pani Profesor opublikowała wiele prac naukowych i artykułów z dydaktyki i metodyki nauczania chemii, również na łamach „Chemii w Szkole”. Dla studentów WSP opracowała kilka skryptów z metodyki nauczania chemii i historii chemii. Była współautorem pierwszej po wojnie wydanej Metodyki nauczania chemii dla szkół podstawowych i średnich. Jej prace to: Nauczanie chemii – kurs podstawowy, PZWS, 1968 Metodyka nauczania chemii, PZWS, 1970