Urodziła się 17. września 1936 roku w Zaścianku Zabłocie (woj. Wilno) w rodzinie wielodzietnej. Ojciec – Piotr Skinder był konduktorem PKP, a matka – Helena Skinder, 
z Janowskich zajmowała się gospodarstwem domowym i wychowywaniem czworga dzieci.
W roku 1946 całą rodzinę przymusowo przesiedlono na Ziemię Lubuską, do Dobiegniewa, gdzie w 1950 roku ukończyła szkołę podstawową, a w 1954 roku ukończyła 
z wyróżnieniem I LO im. Tadeusza Kościuszki w Gorzowie Wlkp. W tymże roku rozpoczęła pracę w Szkole Podstawowej w Słonowie (koło Dobiegniewa) jako nauczycielka chemii 
i fizyki, jednocześnie studiując przez semestr filozofię na UAM w Poznaniu.
W roku 1955 przeniosła się do Wrocławia, gdzie ukończyła studia na Wydziale Nauk Przyrodniczych Uniwersytetu Wrocławskiego z wynikiem bardzo dobrym. W roku 1971 na tym Wydziale obroniła pracę doktorską pod kierunkiem prof. dr S. Gumińskiego, której temat dotyczył toksycznego działania humianu sodowego na sinice.
Pracę naukową łączyła z dydaktyczną ucząc początkowo w III LO im. Adama Mickiewicza we Wrocławiu, potem wykładając analizę elementarną w Policealnym Studium Medycznym. Uzyskawszy tytuł doktora pracowała przez trzy lata jako adiunkt na Uniwersytecie Wrocławskim, a od roku 1973 jako adiunkt specjalista chemii w Instytucie Kształcenia Nauczycieli we Wrocławiu, gdzie zorganizowała pracownię dydaktyki chemii. Natomiast podczas pracy w III LO stworzyła Szkolne Koła Miłośników Teatru.
W latach 1974 – 1975 ukończyła kurs dydaktyki chemii w Niemczech, a w latach 1976 – 1978 kurs dydaktyki i pomiaru dydaktycznego u profesora dr hab. Bolesława Niemierki. Od 1975r. zajmuje się dydaktyką chemii i wprowadzaniem elementów ochrony środowiska do nauczania chemii. Od 1977 do 1981 roku piastuje stanowisko dyrektora ds. dydaktycznych Instytutu Kształcenia Nauczycieli we Wrocławiu. W 1991 roku po rozwiązaniu IKN, przechodzi na wcześniejszą emeryturę.
W roku 1979 utworzyła Podyplomowe Studium Ochrony Środowiska dla Nauczycieli Chemii, które istniało na Politechnice Wrocławskiej do roku 1991. Ponadto była pomysłodawczynią i współorganizatorką sześciu Wiosennych Szkół Problemów Dydaktyki Chemii w Karpaczu, które integrowały krajowe środowiska dydaktyków chemii. Odbyły się one w latach 1979, 1981, 1983, 1985, 1987 i 1989. Zorganizowała także w 1983r. we Wrocławiu Międzynarodowe Seminarium Dydaktyki Chemii. Miała również znaczący wkład w organizowaniu seminariów o zasięgu ogólnopolskim dla nauczycieli i wizytatorów chemii m.in. w Warszawie, Nowym Sączu, Legnicy, Wrocławiu, które pozwoliły na ścisłe współdziałanie szkolnictwa średniego i wyższego. 
W latach 1980 – 1985 była koordynatorem międzynarodowych badań dotyczących osiągnięć szkolnych w zakresie chemii. Od roku 1979 do 1989 była współredaktorem międzynarodowego periodyku „Problemy Obučenija Chimii v Školach Socjalističeskich Stran”. W latach 1987 – 1993 piastowała funkcję eksperta ds. wprowadzania ochrony środowiska do programów przedmiotów zawodowych w branży przemysłu chemicznego, a od roku 1984 jest członkiem Komisji Kwalifikacyjnej ds. Stopni Specjalizacji Zawodowej 
w nauczaniu chemii na Io, IIo i IIIo.
Od 1975r. jest członkiem PTCh, gdzie zorganizowała Sekcję Dydaktyczną w Oddziale Wrocławskim i była jej długoletnią przewodniczącą (do r. 2002). W 1976 roku zorganizowała Wrocławski Oddział Olimpiady Chemicznej, którego wiceprezesem była do roku …………. Przez dziewięć lat była wiceprzewodniczącą Głównego Zarządu Sekcji Dydaktyki (za prezesury prof. Zbigniewa Kęckiego i prof. Stanisława Wajdy), a w latach 1988 – 1991 pracowała w Komisji Rewizyjnej ZG PTCh. Podczas pracy w PTCh starała się o nadanie wysokiej rangi naukowej dydaktyce chemii i przyczyniła się do ustanowienia medalu im. Jana Harabaszewskiego w 1990r., który ZG nadaje za wybitne osiągnięcia w zakresie dydaktyki chemii lub za prace organizacyjne mające szczególne znaczenie dla edukacji chemicznej.
Dr Natalia Wanda Skinder była również inicjatorką ogłaszania konkursu na najlepsze prace magisterskie z dydaktyki chemii, który notabene trwa do dzisiaj.
Za swoją działalność uzyskała następujące odznaczenia: medal „Zasłużony dla Kultury Dolnego Śląska” (1966), Odznaka 100-lecia Turystyki w Polsce (1973), Złoty Krzyż Zasługi (1975), Odznaka Honorowa PTCh (1986), Medal im. Jana Harabaszewskiego (1996).
Pani Natalia Wanda Skinder opublikowała 129 prac, w tym 69 prac dotyczących dydaktyki chemii. Do dydaktyki chemii wprowadziła teorię o trójwymiarowym modelu treści nauczania – jako paradygmat dydaktyki, opracowała taksonomię celów poznawczych nauczania chemii
i ochrony środowiska, zmodyfikowała zasadę łączenia teorii z praktyką, opracowała cele motywacyjne kształcenia chemicznego oraz wprowadziła prośrodowiskowe i prozdrowotne nauczanie chemii oraz nauczanie chemii ku wartościom uniwersalnym. Jest autorką kilku pozycji książkowych, z których można wymienić:
„Sprawdzanie i ocenianie osiągnięć uczniów z chemii”, IKN, Jelenia Góra, 1989;
„Toksyczność niektórych metali oraz ich identyfikacja w roztworach wodnych”, IKN, Wrocław, 1985;
„Fizykochemiczna struktura gleby, jej właściwości i ochrona”, IKN, Wrocław, 1985;
„Chemia, zeszyt ćwiczeń dla klasy VII”, Wiking, Wrocław, 1993;
„Chemia a ochrona środowiska”, WSiP, Warszawa, 1991 i 1995;
„Zagadnienia ekochemii w formie polsko – angielskich testów”, WSP, Częstochowa, 1994 (z W. Śliwą);
„Metody, techniki i cele kształcenia”, Tinta, Wrocław, 2003.

Ponadto dr Natalia Wanda Skinder jest redaktorem ośmiu tomów „Materiałów sympozjum postaw proekologicznych w Sułowie” (1999, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004, 2005 i 2006r.).
Obecnie dr Natalia Wanda Skinder jest przewodniczącą Komisji Rewizyjnej Wrocławskiego Oddziału PTCh i rzeczoznawcą podręczników szkolnych MEN w zakresie chemii oraz pełni funkcję wiceprezesa Zrzeszenia Publicystów Polskich „Piast”.