Władysław Lewicki urodził się 31 grudnia 1897 roku we Lwowie w rodzinie robotniczej.
Po ukończeniu studiów chemicznych na Uniwersytecie Lwowskim został w roku 1927 asystentem przy Katedrze Fizyki Politechniki Lwowskiej, gdzie pracował do roku 1932. Równocześnie od roku 1928 podjął obowiązki nauczyciela szkół średnich, początkowo w gimnazjach lwowskich, zaś od 1936 roku w Warszawie, dokąd ściągnął go Jan Harabaszewski, zawsze umiejący odnaleźć wyróżniających się pedagogów. Rok później rozpoczyna się ich współpraca w Pracowni Dydaktycznej Chemii przy Muzeum Oświaty.
Po II wojnie światowej, z powodu braku podręczników, opracowuje nowe wydania książki E. Turkiewicza : „Świat chemii” oraz „Chemii nieorganicznej” i „Chemii organicznej” tegoż autora, a następnie przerabia te podręczniki, dostosowując je do nowego programu chemii i wydając jako podręczniki dla klas VIII, IX: E. Turkiewicz „Chemia dla klasy VIII” (opracował Władysław Lewicki), E. Turkiewicz „Chemia dla klasy IX” (opracował Władysław Lewicki) . Dla klasy VII opracowuje nowe podręczniki: „Chemia dla klasy VII szkoły podstawowej” (Warszawa 1948r. wyd. PZWS) oraz „Chemia dla użytku uczniów klasy VII” (Warszawa 1949r.wyd. PZWS). Jako dyrektor Gimnazjum i Liceum im. Batorego pracuje do roku 1947, kiedy to zostaje wizytatorem w Ministerstwie Oświaty. Na tym stanowisku podejmuje walkę o właściwą pozycję chemii jako przedmiotu nauczania w szkole ogólnokształcącej, organizuje Komisję Programową, Komisję Pomocy i Urządzeń Szkolnych. Podejmuje również obowiązki kierownika Centralnego Ośrodka Dydaktyczno-Naukowego Chemii.
W owym czasie rozpoczyna się Jego współpraca z „Fizyką i Chemią”, do której
wznowienia znacznie się przyczynił. Był członkiem Komitetu Redakcyjnego i autorem artykułów, głównie o treści dydaktycznej, ukazujących się niemal do samej jego śmierci, np. „Abecadło chemiczne”(„Fizyka i Chemia” Rok 1948 Nr 3), „Chemia w Związku Radzieckim”( „Fizyka i Chemia” Rok 1948 Nr 4), „Zagadnienie kształcenia politechnicznego w programie chemii w szkole ogólnokształcącej” („Fizyka i Chemia” Rok 1951 Nr 4). Na łamach czasopisma „Fizyka i Chemia” publikowane były również proponowane przez Władysława Lewickiego zestawienia dla poszczególnych lekcji chemii np. „Chemia w klasie siódmej szkoły podstawowej”(„Fizyka i Chemia” Rok 1948 Nr 1,2), „Chemia w klasie siódmej” („Fizyka i Chemia” Rok 1950 Nr 1,2) czy też „Program chemii” („Fizyka
i chemia” Rok 1950 Nr 4). W 1953r ukazała się jego książka: „Kształcenie politechniczne i problematyka planu 6-letniego w nauczaniu chemii”.
Od jesieni 1951 roku Władysław Lewicki rozpoczyna pracę w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Warszawie, wkrótce zostaje dziekanem, a następnie jej prorektorem. Jednocześnie prowadzi wykłady metodyki chemii na Uniwersytecie Warszawskim.
Po zlikwidowaniu Wyższej Szkoły Pedagogicznej zostaje sekretarzem naukowym w Komitecie do Spraw Pokojowego Wykorzystania Energii Jądrowej przy Polskiej Akademii Nauk, gdzie pracuje aż do śmierci.
Głównym jednak polem działania Władysława Lewickiego była zawsze dydaktyka.
Jako nauczyciel gimnazjalny i licealny uczył i wychowywał młodzież, która darzyła Go szacunkiem. Również u nauczycieli, którym poświęcił tyle rzetelnej pracy, zasłużył sobie
na najlepsze wspomnienie. Zmarł 13 kwietnia 1959roku w Warszawie. Za jego iście pionierską pracę przy odbudowie i przebudowie szkolnictwa polskiego został odznaczony przez Rząd Polski Ludowej Złotym Krzyżem Zasług.
Opracowała: Barbara Bielak
na podstawie: „Chemia w Szkole” czasopismo dla nauczycieli, 1959rok Nr 3.