Urodził się 10 grudnia 1936 roku w Wejherowie. Tam uczęszczał do szkoły podstawowej, a następnie do średniej. Po ukończeniu liceum w 1945 roku rozpoczął 1 stycznia 1955 pracę jako nauczyciel w szkole podstawowej w Wejherowie. W roku 1965 podjął studia zaoczne w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii, na kierunku chemii. W roku 1969 przeniósł się do Liceum Ogólnokształcącego w Wejherowie, jako nauczyciel chemii. Studia ukończył w roku 1971 już na Wydziale Matematyki, Fizyki, Chemii Uniwersytetu Gdańskiego, uzyskując dyplom magistra chemii. Jako czynny nauczyciel podjął pracę doktorską z dydaktyki chemii, którą obronił w roku 1983 na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Gdańskiego.
 Po 30 latach pracy w szkole, przeszedł w roku 1987 na wcześniejszą emeryturę po to, aby móc kontynuować swoje zainteresowania naukowe i badawcze. W roku 1987 został zaangażowany, na pół etatu, w Zakładzie Dydaktyki Chemii na stanowisku starszego wykładowcy, zaś od roku 1989 przeszedł na pełny etat adiunkta w Zakładzie Dydaktyki Chemii UG. 
Za osiągnięcia w pracy nauczycielskiej otrzymał w roku 1971 Złoty Krzyż Zasługi i w 1980 odznakę Zasłużonego Działacza Kultury. W latach 1975 i 1978 wyróżniono go nagrodą III stopnia Ministra Oświaty i Wychowania. Zwieńczeniem jego zasług było przyznanie w roku 1991 Krzyża Kawalerskiego Orderu Odrodzenia Polski, zaś w roku 1992 wspólnie z prof. dr hab. Romualdem Piosik otrzymał Nagrodę Rektora Uniwersytetu Gdańskiego II stopnia „za szczególne osiągnięcia w dziedzinie naukowej”.
Jego zainteresowania zawsze szły w kierunku modernizacji nauczania. W pracy dydaktycznej wykorzystywał w szerokim zakresie eksperyment chemiczny, wspomagając go środkami dydaktycznymi, takimi jak film, magnetowid, modele, fazogramy, przeźrocza i inne. W ostatnich latach jego pasją stała się praca na komputerze. Opracowywał nowe programy komputerowe, początkowo w zakresie elektrochemii, a także ochrony środowiska. Sam był autorem wielu ciekawych i starannie wykonanych fazogramów w zakresie budowy materii, mechanizmów reakcji i chemii kwantowej. Fazogramy wydane zostały przez Centralny Ośrodek Pomocy Naukowych. Dr Edward Kaczmarek opublikował wiele ciekawych i oryginalnych artykułów, głównie na łamach „Chemii w Szkole” m. in.:
„Prosta destylatorka”, „Modele orbitalowe”, „Jeszcze o powtórce i ocenie”, „Wędrówka po układzie okresowym pierwiastków”, „Możliwość interpretowania przemian chemicznych za pomocą minikomputera”, „Symulacja elementarnego aktu reakcji chemicznej”, „Szereg napięciowy elektrod”, „Efekt cieplarniany”, „Elektrochemiczna korozja żelaza”, a także recenzowaną na łamach „Chemii w Szkole” publikację autorstwa E. Kaczmarka, Z. Matysikowej, R. Piosika „Ochrona środowiska w nauczaniu chemii” WSiP Warszawa 1991. Brał udział we wszystkich prawie zjazdach naukowych PTCh i Szkołach Problemów Dydaktyki Chemii. 
Zmarł 9 września 1993 roku.

Opracowała: Magdalena Faber 
na podstawie czasopisma „Chemia w Szkole”