Profesor Kazimierz Chmielewski urodził się 3.IX.1898 r. w Zagórzu. Zmarł w Warszawie dnia 18.I.1994 r. Za wybitne osiągnięcia w pracy pedagogicznej otrzymał liczne odznaczenia, m.in.: Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Odznakę Honorową PTCh oraz Medal Jana Harabaszewskiego. Do szkoły powszechnej i gimnazjum klasycznego uczęszczał w Stryju, gdzie w 1918 r. otrzymał maturę. W latach 1918–1920 studiował na Politechnice Lwowskiej. W 1920 r. Wstąpił ochotniczo do wojska i brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Po powrocie z wojny w 1921 r. Przeniósł się na wydział matematyczno-przyrodniczy Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Studia ukończył w 1924 r., po czym rozpoczął pracę w Słoninie, w Państwowym Seminarium Nauczycielskim, ucząc fizyki i chemii. W 1929 r. został delegowany do Warszawy przez Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego na roczny kurs metodyczny fizyko – chemiczny. Po ukończeniu kursu został przeniesiony w 1930 r. Do Wilna, gdzie pracował jako nauczyciel fizyki i chemii, początkowo w Seminarium Nauczycielskim im. T. Zana, a następnie po jego likwidacji w Gimnazjum i Liceum im. E. Orzeszkowej. Równocześnie prowadził instruktaż dla nauczycieli szkół powszechnych w centralnej Pracowni Przyrodniczej. W okresach wakacyjnych w latach 1926-1938 sprawował kierownictwo nad kursami metodycznymi dla nauczycieli w Białymstoku, Brześciu, Wilejce, Wilnie oraz dwukrotnie w Rydze na Łotwie. W 1939 r. , przed wybuchem wojny, został zmobilizowany do wojska i po wkroczeniu wojsk sowieckich na nasze Kresy Wschodnie był internowany w Połądze. Po ucieczce z niewoli, wrócił do Wilna i pracował w Centralnej Pracowni Przyrodniczej. Podczas okupacji hitlerowskiej, w latach 1941–1944 pracował jako konstruktor i tokarz w Pracowni Pomocy Naukowych. Równocześnie uczestniczył w tajnym nauczaniu. Jako członek Armii Krajowej produkował „koktaile” zapalające używane do sabotażu. Po wkroczeniu do Wilna w lipcu 1944 r. Armii Czerwonej został zastępcą dyrektora Muzeum Pedagogicznego i równocześnie ponownie objął stanowisko nauczyciela w szkole średniej dla dorosłych. 26.XII.1944 r. został aresztowany przez NKWD i wywieziony do łagru w Dzierżyński, gdzie pracował w kopalni węgla. Do Polski wrócił w X.1945 r. zatrzymując się w Łodzi, gdzie od 1.XI.1945 r. objął stanowisko starszego asystenta przy Katedrze Fizyki w Wyższej Szkole Gospodarstwa Wiejskiego. Następnie pracował jako nauczyciel fizyki i chemii w liceum dla dorosłych przy WSGW. W II.1946 r. otrzymał nominację Wydziału Oświaty na nauczyciela fizyki i chemii w IV Gimnazjum i Liceum im. E. Sczanieckiej. W 1948 r. został kierownikiem sekcji chemii w Wojewódzkim Ośrodku Doskonalenia Kadr Oświatowych. W okresie 1948–1955 prowadził wiele kursów dla nauczycieli szkół średnich i podstawowych w Łodzi, Kutnie, Łowiczu. Szkolił nauczycieli na kursach centralnych i Studium Zaocznym przy Wyższej Szkole Pedagogicznej. Był wykładowcą dydaktyki i metodyki chemii w WSP, współpracował z Instytutem Pedagogiki, brał udział w Komisjach Programowych dla szkół średnich, przewodniczył Komisji Programowej WSP. Pełnił obowiązki kierownika sekcji chemii w WODKO, pracując równocześnie w IV Liceum Ogólnokształcącym im. E. Sczanieckiej. Recenzował liczne podręczniki do nauczania chemii w szkole średniej. Po włączeniu WSP do Uniwersytetu Łódzkiego pracował na stanowisku zastępcy profesora w Katedrze Chemii Nieorganicznej. Prowadził wykłady i ćwiczenia z metodyki nauczania chemii dla studentów kierunku chemicznego. Współpracował z wieloma kierownikami sekcji WODKO. Jako współtwórca Olimpiady Chemicznej brał czynny udział w jej organizacji, zarówno w okręgu łódzkim, jak i w skali kraju, układając zadania teoretyczna i laboratoryjne. W latach 1953-1968 pełnił funkcję sekretarza Komitetu Okręgowego w Łodzi. Jako profesor chemii w XXI Liceum im. B. Prusa wychował zwycięzcę XIX Olimpiady Krajowej. Na uwagę zasługuje fakt, że wielu wychowanków Profesora z WSP to wybitni nauczyciele chemii przygotowujący licznych laureatów Olimpiad Chemicznych – krajowych i międzynarodowych. Profesor Kazimierz Chmielewski jest autorem podręcznika Wiadomości z przyrody martwej dla V klasy szkół powszechnych, wydanego we Lwowie w roku 1937. W 1955 r. przetłumaczył z języka rosyjskiego dwa podręczniki D. Kiriuszkina: Metodyka nauczania chemii w szkole średniej i Metodyka nauczania chemii organicznej w szkole średniej. Artykuły profesora zamieszczone w czasopiśmie „Chemia w Szkole” w latach 1957-1969 stanowią cenny materiał dla nauczycieli i nadzoru pedagogicznego . Oto ich tytuły: „Kształcenie świadomej dyscypliny na lekcjach chemii” – nr 3/1957; „Na marginesie doświadczeń w związku z prawem objętościowym Gay-Lussaca” nr 2/1958; „Zagadnienia politechnizacji w nauczaniu chemii” – nr 1/1960; „Wskazówki dotyczące realizacji ostatnich rozdziałów programu KL. VII i kl. IX” – nr 4/1963; „Doświadczenie ilustrujące prawo objętościowe” – nr 3/1968; „Wychowanie i nauczanie na lekcjach chemii” – nr 5/1968; „Praca w kółku chemicznym” – nr 2/1969; „Rozwijanie praktycznych umiejętności i nawyków na lekcjach chemii w kl. VII” – nr 1/1969; „Kryteria oceny wiadomości uczniów” – nr 3/1969.